Rodzinną miejscowością Babiaków było Stubienko k. Przemyśla. Na ich życie i kształtowanie religijnych postaw miała wpływ kultura chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu, bowiem ojciec, Jerzy, był wyznania grecko-katolickiego, a matka, Katarzyna z Kowalskich, rzymsko- katolickiego.
S. Roberta - Zofia Babiak urodziła się 24 czerwca 1905 r. w Brandwicy k. Rozwadowa, gdzie w latach 1903 – 1912 przebywali jej rodzice, pracując w dobrach księcia Jerzego Lubomirskiego (Bąków, Brandwica, Górki). Została ochrzczona 29 czerwca 1905 r. w kościele rzymskokatolickim – u OO. a Kapucynów w Rozwadowie.
Zosia wychowana w atmosferze gorliwej pobożności, mając zaledwie cztery lata przeżyła wielkie pragnienie przyjęcia Komunii świętej. Po raz pierwszy złączyła się z Jezusem Eucharystycznym, kiedy powrócili do Stubienka, w wieku ośmiu lat - 17 maja 1913 roku w kościele parafialnym w Stubnie.
Już od najmłodszych lat pragnęła swoje życie poświęcić Bogu. Aby zrealizować swoje marzenie w roku 1924 podjęła starania o przyjęcie do zgromadzenia. Zrealizowała je dopiero po śmierci ojca, wstępując w roku 1929 do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi k. Brzozowa (woj. podkarpackie). Do tej samej rodziny zakonnej wstąpiła za rok również jej młodsza siostra Michalina – s. Cypriana.
S. Roberta po podstawowej w drugim roku nowicjatu została skierowana na placówkę do Przemyśla, celem uzupełnienia braków w wykształceniu i podjęcia nauki w prywatnym seminarium nauczycielskim. W dzieciństwie, wskutek zmiany miejsca zamieszkania, wojny, słabego zdrowia i innych przeszkód ukończyła jedynie 4-klasową szkołę powszechną w czasie półtorarocznej edukacji; przed wstąpieniem do zakonu ukończyła kurs krawiecki.
Niedługo jednak cieszyła się zdobywaniem wiedzy. Pomagając siostrze w przy ozdabianiu ołtarzy w katedrze przemyskiej uderzyła się w kolano (9 września 1931 roku). Zdarzenie to rozpoczęło jej 14-letnią drogę krzyżową: drogę dotkliwego, stale nasilającego się bólu nogi, z którego wywiązała się gruźlica kości; drogę wieloletnich cierpień wewnętrznych oraz bolesnych przeżyć jakie dotykały jej najbliższych: śmierć przy porodzie 32 letniej Anny - starszej siostry, która osierociła trójkę dzieci; śmierć matki, z którą nie było jej dane spotkać się, ani uczestniczyć w pogrzebie; pobyt s. Michaliny w niemieckich obozach. (S. Roberta zmarła kilka dni przed jej powrotem.)
Od grudniu 1931 r. przebywała na stałe w dom generalny w Starej Wsi. Tu w 1932 r. złożyła pierwszą profesję zakonną, a 19 marca w 1937 r. śluby wieczyste. Stąd udawała się na leczenie, niekiedy trwające kilka miesięcy, do Brzozowa Zdroju, Gorlic, Drohobycza, Lwowa i Lubienia k. Lwowa. W tym domu, spędzając wiele godzin przed Najświętszym Sakramentem, zrozumiała, że Pan Jezus nie oczekuje od niej dzieł zewnętrznych, lecz pragnie ją upodobnić do Siebie i uszczęśliwić na drodze naśladowania Jego krzyżowej drogi. Cierpiała z poddaniem się woli Bożej, cicho, a nawet pogodnie, z uśmiechem na twarzy. Pomimo dotkliwego kalectwa umiała odwracać uwagę od tego, co jest krzyżem, wypełniając gorliwie powierzone jej obowiązki (szycie, haftowanie paramentów liturgicznych, a na prośbę sióstr pracujących wśród dzieci - układała wiersze). Nawet w ostatnim stadium choroby, gdy dochodziło do samoistnych złamań kości, a opuchnięta noga zamieniła się w jedną wielką ranę, wypełniała wszystkie ćwiczenia duchowne i jak zawsze interesowała się sprawami sióstr, udzielając im rad oraz obiecując żarliwą modlitwę.
W latach 1940-45 s. Roberta doświadczała wielkiej bliskości Pan Jezus, który obdarzył ją darem kontemplacji. Swoje mistyczne przeżycia oraz przesłania jakie otrzymywała w tym czasie spisała w „Dzienniku duchowym”. Zmarła w opinii świętości 12 lipca 1945 roku.
KALENDARIUM ŻYCIA S. ROBERTY BABIAK
1889 - ślub rodziców s. Roberty: Jerzego Babiaka i Katarzyny Kowalskiej
1903 - wyjazd rodziny Babiaków w okolice Rozwadowa
24 VI 1905 - dzień urodzenia Zofii Babiak - późniejszej s. Roberty
29 VI 1905 - chrzest w kościele OO. Kapucynów w Rozwadowie (o. Hieronim Ryba)
1909 - tajemnicza choroba i pragnienie przyjęcia Komunii świętej
1912 - początek nauki szkolnej
1912 - w kościele w Rozwadowie spotyka siostry felicjanki i po raz pierwszy rodzi się w niej myśl o życiu zakonnym
XI 1912 - rodzina Babiaków wraca do rodzinnego Stubienka
17 V 1913 - przystępuje do I Komunii Świętej w kościele parafialnym w Stubnie
zima 1916 - początek trzyletniej choroby o niewyjaśnionym podłożu, zakończonej cudownym uzdrowieniem otrzymanym przez przyczynę Matki Bożej
1919 - zaczyna uczyć się krawiectwa
26 VII 1922 - przyjmuje sakrament bierzmowania z rąk ks. bpa Karola Fischera
VIII 1924 - za pośrednictwem ks. Proboszcza T. Sapyty podejmuje starania o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP, których nie może jeszcze sfinalizować ze względu na sprzeciw rodziców
VI 1929 - ponawia starania o przyjęcie do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMPNP
20 VII 1929 - zostaje przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMP NP
14 VIII 1929 - śmierć Jerzego Babiaka, ojca s. Roberty (w Autobiografii inna data)
7 IX 1929 - wstępuje do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek NMPNP
1 II 1930 - pod koniec ośmiodniowych rekolekcji otrzymuje habit zakonny i imię Roberta, rozpoczyna dwuletni nowicjat
18 IV 1931 - wyjeżdża do Przemyśla w celu uzupełnienia wykształcenia
9 IX 1931 - stłuczenie nogi w przemyskiej katedrze
22 XII 1931 - wraca do Starej Wsi (chora i uczy się)
19 III 1932 - składa w Starej Wsi pierwsze śluby zakonne na 3 lata
VI 1932 - I 1933 - ośmiomiesięczna kuracja w Drohobyczu
I 1933 - wraca do Starej Wsi (przez okres 6 miesięcy leczy się i szyje paramenty liturgiczne)
1933 - początek trwającej siedem lat nocy duchowej
VI -VIII 1933 - dwumiesięczna kuracja w Brzozowie - Zdroju. Przeżywa sen, który umacnia ją w przeżywaniu nocy duchowej.
VIII 1933 - wraca do Starej Wsi, szyje
6 X 1933-1934 - kuracja w Gorlicach, szyje
1934 - wraca do Starej Wsi, haftuje
19 III 1935 - ponawia śluby zakonne na dwa lata
1935 - sześciomiesięczna kuracja w Gorlicach, szyje i haftuje
1935 - wraca do Starej Wsi, szyje i haftuje
1936 - miesięczna kuracja w Lubieniu Wielkim k. Lwowa
1936 - wraca do Starej Wsi, szyje i haftuje
19 III 1937 - składa profesję wieczystą w Starej Wsi
1937 - wyjeżdża do Gorlic na ośmiomiesięczną kurację
1937 - przebywa na miesięcznej kuracji w Iwoniczu
1938 - wraca do Starej Wsi, haftuje
1939 - przebywa cztery miesiące na kuracji w Gorlicach, haftuje
5 VI 1939 - przyjeżdża do Lwowa skierowana tu przez lekarza z Gorlic i rozpoczyna leczenie u prof. A. Grucy, wybitnego ortopedy
22 VII 1939 - wraca do Starej Wsi. Podejmowane leczenie nie przynosi efektów i s. Roberta nie porusza się już o własnych siłach. Dlatego zostaje przeniesiona na piętro sióstr chorych. Jednak ciągle jeszcze podejmuje ręczne prace haftując paramenty liturgiczne. Pisze także okolicznościowe utwory.
6 I 1940 - odprawia spowiedź generalną, koniec nocy duchowej
27 IV 1940 - na polecenie spowiednika zaczyna pisać Dziennik
XII 1940 - w klasztorze w Starej Wsi, w czasie Świąt Bożego Narodzenia dochodzi do zatrucia grzybami, które spowodowane jest postępowaniem i nieposłuszeństwem s. Roberty wobec wewnętrznych natchnień
IV-VIII 1941 - w szpitalu w Gorlicach przechodzi operację nogi
13 VIII 1941 - wraca do Starej Wsi. Przez kolejne dwa lata jeszcze szyje i pisze. Później całe dnie spędza w łóżku, leży podpierając się na łokciach, gdyż inna pozycja sprawia jej bardzo duży ból.
22 XI 1941 - przeżywa mistyczne zaślubiny
8 IV 1942 - Pan Jezus objawia s. Robercie, że jest Jego wolą, aby ordynariusz diecezji przemyskiej, bp Franciszek Barda "polecił swoim wiernym ścisłe zachowywanie dwóch przykazań: miłości Boga i miłości bliźniego"
28 IX 1942 - Przełożona Generalna Eleonora Jankiewicz kieruje do bpa Franciszka Bardy list s. Roberty, w którym przedstawia żądanie Pana Jezusa dotyczące dwóch przykazań miłości
25 II 1943 - s. Roberta osobiście pisze list do bpa Franciszka Bardy
31 XII 1943 - bp Franciszek Barda odwiedza s. Robertę
16 I 1944 - bp Franciszek Barda wydaje list pasterski dotyczący zachowywania dwóch przykazań miłości
1 IV 1944 - na polecenie Matki Generalnej, po długich oporach s. Roberta zaczyna pisać Autobiografię
12 VII 1945 - rano przyjmuje Komunię świętą, między godz. 10 a 11 umiera
14 VII 1945 - pogrzeb s. Roberty w Starej Wsi.
